Εἰς τὴν Παναγίαν τὴν Κουνίστραν

  Εἰς τὴν Παναγίαν τὴν Κουνίστραν 

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Εἰς ὅλην τὴν Χριστιανοσύνη
μιὰ εἶναι μόνη Παναγία ἁγνή,
κόρη παιδίσκη, Ἆσμα τῶν Άσμάτων,
χωρὶς Χριστόν, θεῖο παιδί, στὰ χέρια,
καὶ τρεφομένη μὲ ἀγγέλων ἄρτον!..

Ἐσὺ 'σαι ἡ μόνη Παναγία Κουνίστρα,
ποὺ ἐφανερώθης στῆς Σκιάθου τὸ νησί,
εἰς δένδρον πεύκου ἐπάνω καθημένη,
'κ αἰωρουμένη εἰς τερπνὴν αἰώραν,
ὅπως αἱ κορασίδες συνηθίζουν...

Ἐφανερώθης, κι ὅλος ὁ λαὸς
μετὰ θυμιαμάτων καὶ λαμπάδων
ἐν θεῖα λιτανεία σὲ παρέπεμψε -
'κ ἐσήκωσεν ὡραῖον λευκὸν ναόν,
ποὺ μὲ πιατάκια ἑλληνικὰ σοῦ στόλισε!..

Κι ὅλος ὁ ἥλιος ἔλαμπεν εἰς τὸν ναὸν σοῦ,
καὶ φῶς τὸν πλημμυροῦσε μαργαρῶδες,
ὅλα τ' άστέρια ἐφεγγοβολοῦσαν,
καὶ ἡ σελήνη ἐχάιδευε γλυκὰ
τὰ ἁπλὰ τῆς ἐκκλησίας σοῦ καντιλάκια !..

'κ εἶδες, ἡ Κόρη, τοῦ λαοῦ τὴν πίστιν,
εἶδες καὶ τὴν πτωχείαν 'κ ἐυσπλαχνίσθης,
ὅπως τὸ πάλαι εἶχε σπλαχνιστῆ ὁ Υἱὸς σοῦ
τοὺς προγόνους τοῦ ἴδιου τοῦ λαοῦ,
ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα...

Κι ἄρχισες νὰ γιατρεύης τοὺς ἀρρώστους
καὶ νὰ γιατρεύης τοὺς δαιμονισμένους -
ποὺ ἤρχετο ὥρα 'κ εἰς τοὺς τοίχους ἐχτυπῶντο
μὲ φοβερὸν συγκλονισμὸν -
κι ἄρχισες, θεῖα, νὰ θαυματουργῆς!..

'κ ἡ χάρη σοῦ ξαπλώθηκε ὡς τὰ πέρατα
τοῦ εἰρηνικοῦ νησιοῦ τῆς Σκιάθου -
ὦ Παναγία μου, κόρη πάναγνη, καλὴ!
...Κ' ἴσως νὰ φτάση κι ὡς ἐμένα καὶ ν' ἁπλώση
γαλήνη στὴν ψυχὴ μοῦ, τὴν ἁμαρτωλή...